-Wrócił
wódz waszego plemienia - krzyknął Matt od progu.
Zdążyliśmy na szczęście
przenieść się do salonu. Po krótkiej
chwili oglądania telewizji oboje zaczęliśmy przysypiać. Tak, byliśmy jak stare małżeństwo,
ale było nam tak dobrze.
-Co
tak długo robiliście? - Spytała Alex na wpół przytomnie.
-No
bo w tym barze mieli konkurs karaoke - czknął Tom
-I
on przegrał ze mną w „Time is running out’! - Zawołał Chris lekko się
zataczając.
-Nie
wierzę
-Szkoda,
że wyszliście. To było cudne oglądać jego minę jak patrzył na moja wzrastającą
liczbę punktów.
-Normalną
minę miałem.
-O
tak, jasne - zaśmiała się Vicky.
Zauważyłem tez, że Matt
patrzył na nią jak zakochany dzieciak.
-Widzisz
to co ja? - szepnąłem do Alex
-Mówiłam
Ci, że załatwię to moimi metodami.
-To
był ten twój plan?
-Ooo
nie. To byłoby zbyt proste i niezbyt wredne.
-A
powiesz mi wreszcie?
-Nie.
Matt przyniesiesz swoją gitarę? Zobaczymy jak Chris radzi sobie w wersji
akustycznej - powiedziała a ja przeczuwałem, że to będzie coś ciekawego. Złapałem
jej kamerę leżącą na stoliku i włączyłem nagrywanie.
Nie minęły dwie sekundy a
dobiegł nas wysoki dziewczęcy pisk.
-Kolejna
fanka?
-Nie,
Bellamy poznał mojego nowego przyjaciela.
-Zabierzcie
go, błagam - wrzasnął Matt.
Pobiegliśmy zobaczyć, co
się dzieje. A on stał na stoliku nocnym wskazując na czarną plamę powoli
przesuwającą się w jego stronę.
-Cześć
mały - Alex wzięła wielką tarantulę do ręki jakby nigdy nic.
-Weź
go - pisnął znów Bells
-Chcesz
go bliżej poznać? - Przysunęła się do niego a on przyparł plecami do ściany.
-Alex,
daj mu spokój - poprosił Chris, ale najwidoczniej nie chciała tego tak szybko
skończyć.
-Nie,
proszę - szukał rozpaczliwie drogi ucieczki, ale nie miał jak stamtąd uciec.
-Matt,
przypomnij sobie ile razy ja Cię prosiłam. Miałeś to jednak gdzieś prawda?
-Więcej
nie będę - załkał nie mogąc oderwać wzroku od tego potwora.
-Jesteś
pewien? - Coraz bardziej wysuwała rękę w jego stronę.
Naprawdę chcieliśmy mu pomóc,
ale każdy brzydził się chociażby dłużej patrzeć na tę włochatą bestię.
-Odpuść
mu. Ma arachnofobię , myślę że mu to starczy. Już się zemściłaś - zbliżyłem się
licząc, że nie rzuci tym we mnie.
-Tak
dla jasności, jeszcze raz usłyszę jakiś głupi komentarz to obudzisz się z nim
na twarzy - wsadziła pająka do pudełka, ale Matt i tak bał się zejść ze
stolika.
Kiedy wyniosła go do
siebie, poszedłem za nią.
-To
było zbyt podłe nawet jak na Ciebie.
-Ja
byłam podła? A to co on mi robił to według Ciebie jest jak najbardziej w
porządku?!
-Nie,
ale to jeszcze nie powód żeby go tak straszyć.
-Lepiej
zniósłby twoje odejście tak?
-Nie
krzycz, nie muszą tego słyszeć.
-I
znowu ja mam być ta zła? Mimo, że Ty chciałeś ich zostawić ponieważ on
zachowywał się jak skończony dupek?!
-Alex
dobrze wiedziałaś, że boi się pająków. A co jeśli dostałby ataku paniki?
-Chyba
sobie żartujesz. Będziesz mnie teraz opieprzał
za złośliwości chociaż on robi to samo cały czas? Mi kazałeś nie zwracać
na niego uwagi ale jak trochę go nastraszyłam to się wściekasz?!
-To
nie tak-westchnąłem
-A
jak?
-Ostatni
raz tak przerażonego widziałem go jeszcze w liceum. Przyszedł mi wtedy
powiedzieć, że jego rodzice się rozwodzą. Może Ciebie to rozbawiło, ale on
naprawdę się bał. I nie ważne jak głupio się czasem zachowuje to najbardziej
wrażliwy facet jakiego znam.
-I
dlatego zawsze tak będzie prawda? Za każdym razem będziesz stawał po jego
stronie?
-Nie
stoję po niczyjej stronie.
-A
może czasem powinieneś - otarła łzę która spływała jej po policzku i wybiegła.
-Poczekaj
- pobiegłem za nią ale zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Zrezygnowany wróciłem
do pokoju i opadłem na łóżko chowając twarz w dłoniach. Chwilę później
usłyszałem ciche pukanie do drzwi.
-Mogę
wejść? - zobaczyłem głowę Matta wychylającą się nieśmiało.
-Tak,
jasne - usiadłem robiąc mu miejsce obok siebie.
-To
przeze mnie się pokłóciliście?
-Nie,
to nie twoja wina.
-Czyli
jednak się pokłóciliście. Dom nie chciałem do tego doprowadzić, uwierz mi.
Powinienem dawno odpuścić, ale wolałem bawić się waszym kosztem.
-To
nieistotne. Przesadziła i dobrze o tym wie. Poza tym przeprosiłeś i obiecałeś,
że więcej tego nie zrobisz ale ona i tak nie chciała przestać.
-Ale
nie rozstaniecie się?
-Nie
wiem, mam nadzieję że nie. Porozmawiam z nią na spokojnie kiedy wróci.
-A
jeśli nie wróci?
-Czemu
miałaby nie wrócić? Dlaczego tak mówisz?
-Wściekła
się. Poza tym dobrze wiesz jaka bywa impulsywna. Już raz od nas uciekła.
-Nie
zrobiłaby tego - zapewniłem go chociaż może sam sobie chciałem to wmówić.
-Przepraszam
- zwiesił głowę.
-Nic
się nie stało stary.
-Dom,
wybaczyłbyś mi gdyby nie wróciła?
-Wróci.
Pójdę jej poszukać - poklepałem go po ramieniu i wyszedłem.
Na samą myśl, że mogłaby mnie zostawić coś
skręciło mnie w żołądku. Nie wiem jak poradziłbym sobie bez niej.
-Tu
jesteś - westchnąłem z ulgą widząc ją na schodach na zewnątrz.
-Nie
miałam dokąd pójść - odwróciła głowę i otarła oczy.
-Cieszy
mnie to - ukucnąłem naprzeciw niej.
Nie za bardzo wiedziałem
co powiedzieć. Ona też nie miała ochoty na rozmowę ze mną.
-Może
jednak się przejdę - szepnęła podnosząc się szybko.
-Mogę
iść z Tobą? - spytałem nie uzyskawszy jednak odpowiedzi.
Szliśmy w milczeniu
dłuższą chwilę. W końcu nie wytrzymałem, złapałem ją za rękę i przyciągnąłem do
siebie. Objąłem ramionami i mocno przytuliłem.
-Proszę
nie kłóćmy się więcej.
-Wiem,
że przegięłam ale on doprowadzał mnie do szału. I jeszcze jak powiedziałeś, że
zostawisz zespół. Nigdy nie mogłabym się z tym pogodzić. Nie chcę żebyś przeze
mnie musiał posuwać się do tak drastycznego kroku. Wiem jak Ci na nich zależy,
i na muzyce. Nie chcę, nie potrafię stać wam na drodze.
-To
nie Twoja wina, nie możesz tak myśleć.
-Nie
jestem głupia. Widzę, że zaczęło się od kiedy jesteśmy razem. Może nie
powinniśmy… - ucięła pociągając nosem.
-Nie,
nie, nie. Nie mów tak.
-Ale
tak jest.
-Dlaczego
tak sądzisz? Ja i Matt ciągle się kłócimy, tak było już od liceum. Czasem
bywało lepiej, czasem gorzej. Nie po raz pierwszy chodzi mi po głowie odejście
z zespołu. Nie wyobrażam sobie jednak życia bez nich, Matt to idiota, ale też
mój najlepszy przyjaciel. Nie płacz - otarłem kciukami jej łzy.
-Czy
on mnie nienawidzi?
-Nie,
bardzo się tym wszystkim przejął. Wie, że Cię zranił i jest mu z tego powodu
przykro. Zresztą myślę, że powinniście porozmawiać.
-Teraz?
-Teraz
jesteś moja i nie oddam Cię nikomu.
Piosenka w tytule : Stiff Dylans - Ultraviolet
...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz