37. Is our secret safe tonight?

-Nie wierzę, że to zrobiłeś-roześmiał się Bellamy patrząc na mnie

-A co w tym takiego niezwykłego? Ty to robisz bez przerwy i to z o wiele gorszym efektem. Ja mogę, bo ładnemu we wszystkim ładnie.

-Hej Blondi, wiesz co to jest gdy blondynka zmienia kolor włosów? Sztuczna inteligencja-usłyszałem za plecami i momentalnie się odwróciłem.

Stała w drzwiach uśmiechnięta od ucha do ucha.

-Wróciłaś!-wykrzyknął Matt wylewając przy okazji całą szklankę wody którą dotychczas trzymał w ręku.

-Raczej wpadłam w odwiedziny. Dlaczego przefarbowałeś sobie włosy?-spytała nie mogąc oderwać wzroku od moich brązowych kosmyków.

-Wkurzało mnie, że wciąż mówisz do mnie Blondi.

-I tak nie przestanę.

-Cieszę się, że wróciłaś.

-Właściwie to przyszłam tylko na chwilę do Toma.

-I nie zostaniesz nawet na obiad?-Matt zrobił smutną minę.

-Może następnym razem. Gdzie Kirk?

-Jeszcze nie przyszedł. A skoro nie chcesz zostać na obiad to może chociaż piwa się z nami napijesz-oznajmił Matt w locie zakładając buty i wyskoczył niczym burza.

-Nie, Matt stój-zawołała za nim co oczywiście zignorował.

-Tak więc zostaliśmy sami-oznajmiłem.

Chyba nie była z tego powodu za bardzo zadowolona. Nie uciekła jednak co wziąłem za dobry znak.

-Zdążyłam zauważyć-uśmiechnęła się kiwając głową.

-Gdzie się podziewałaś?

-Miałam parę spraw do załatwienia

-Brakowało nam Ciebie

-Tobie to chyba najbardziej, zaczęło Ci odbijać-przeczesała moją grzywkę palcami.

-Potrzebowałem małej odmiany. Rzeczywiście jest tak źle?

-Wyglądasz świetnie

-Naprawdę nam Ciebie brakowało-przytuliłem ją do siebie.

Liczyłem, że mnie odepchnie ale ona objęła mnie w pasie.

-Mi też was brakowało. Ciężko zapomnieć o takiej bandzie. Przyzwyczaiłam się do pobudek o wczesnym świcie.

-Dzisiaj obudził mnie o 3 w nocy-odsunęłam się od niej i usiedliśmy na kanapie.

-Dlaczego nie chcesz wrócić?

-Wiedziałeś, że prędzej czy później się skończy. Zebrałam wszystkie potrzebne materiały i nie jestem wam dłużej potrzebna.

-Wprost przeciwnie, bardzo Cię potrzebujemy.

Nie wiem co mnie do tego popchnęło ale przysunąłem się do niej i pocałowałem. Odwzajemniła pocałunek ale tylko przez chwilę.

-Nie, przestań-odepchnęła mnie lekko.

-Przecież jesteśmy przyjaciółmi, tak?

-Przyjaciele nie robią takich rzeczy.

-Nie musimy być tylko przyjaciółmi.

-Lubię Cię Ty dupku. Proszę nie zepsuj tego-posłała mi uśmiech, a ja poczułem coś dziwnego w żołądku.

-Powiedziałem Chrisowi, że jesteś naszą fanką. Mam nadzieję, że nie jesteś zła.

-Kiedy prosiłam, żebyś nikomu nie mówił chodziło mi raczej o tego małego wrednego kosmitę.

-Mówicie o mnie?-Matt był przeszczęśliwy ale może to przez cztery sześciopaki piwa które ze sobą przytargał.

Chwilę później dołączył do nas Tom i Chris. Urządziliśmy sobie relaksujący wieczorek. Nie minęło dużo czasu a byliśmy tak pijani, że zaczęły nam przychodzić do głowy dziwne pomysły.

-A chcesz się założyć, że mam lepszego cela?-Alex trzymała rzutki w rękach

-Jasne, to będzie ciekawe.

-A o co?

-Jak wygram to pójdziemy gdzieś tylko we dwoje-szepnąłem jej do ucha.

-A jak przegrasz to zrobisz striptiz. I to przy wszystkich-pstryknęła mnie w sam czubek nosa.

-Dla Ciebie wszystko-odparłem stając obok niej

Wycelowaliśmy i rzuciliśmy jednocześnie. Rzutki wbiły się w nasz cel. Z tym, że ten cel zaczął skakać i wrzeszczeć. Miotał się przy tym histerycznie, krzycząc, że Zetasy go atakują. W obu pośladkach tkwiły rzutki idealnie wbite w ich środek. Moja z lewej, Alex z prawej. Zaczęliśmy się śmiać jak nienormalni, podczas gdy Chris opatrywał rany naszego wokalisty.

-Jesteście zdrowo popieprzeni-skomentował wyciągając narzędzie zbrodni z jego tyłka.

-Ale sam przyznaj, że warto było-parsknąłem śmiechem gdy zabrał nam resztę rzutek.

-No jasne, że tak-szepnął żeby Matt go nie słyszał.

-A powiesz chociaż kto celniej trafił?

-Remis-oznajmił biorąc butelkę.

-A wiesz co to znaczy?-spojrzałem na nią niewinnie.

-Musimy powtórzyć jak tylko Chris padnie.

-Nie. Zrobię Ci striptiz jak będziemy sami.

-Opanuj się Ty perwersie.

-Muszę już iść-westchnął perkusista szukając buta którego zgubił dwie godziny wcześniej.

Nasza mała imprezka nieco się przeciągnęła. Byłoby lepiej gdyby Matt z Chrisem nie wyszli po kolejne cztery sześciopaki.

-Przyjechała moja taksówka-parę minut później i ja zaczęłam szukać swoich rzeczy.

Najtrudniej było ściągnąć moja kurtkę z Matta, który spał jak zabity. Nie poczuł nawet, że spadł na ziemię co wydawało się dość bolesne.

-Nara frajerzy-czknęłam wychodząc

Tom mi coś odmruknął i spał dalej.

Zimne powietrze trochę mnie rozbudziło. Weszłam w alejkę która prowadziła do studia, ktoś mnie pociągnął, przyparł do ściany i zaczął całować. Normalnie w takiej sytuacji zabiłabym na miejscu ale te usta poznam wszędzie.

-Cześć napaleńcu-mruknęłam próbując złapać oddech.

-Myślałem, że nigdy się Ciebie nie doczekam.

-Skąd pomysł że przyjdę?

-Liczyłem na odrobinę szczęścia.

-A jesteś pewien, że się nie przeliczyłeś?-odepchnęłam go od siebie i uniosłam brew

-Powiedz jeśli mam przestać

-Przestań-odparłam co trochę go zdziwiło.

Patrzył na mnie zmieszany nie wiedząc co powiedzieć. Lubiłam gasić tę jego pewność siebie.

-I na co się gapisz? Idziemy do Ciebie czy masz zamiar tu sterczeć?

-Ohh-westchnął zadowolony i ponownie rzucił się na mnie

-Do taksówki Blondi, do taksówki-szepnęłam próbując go nakierować w stronę auta.

Całą drogę do jego mieszkania staraliśmy się być grzeczni, ale to było trudne, próbował mnie rozebrać jeszcze w windzie, a po wejściu do środka rzucaliśmy ciuchami gdzie popadnie.

-Czekaj, stój-przerwałam gdy w samej bieliźnie przekroczyliśmy próg jego sypialni.

-Prezerwatywy mam w komodzie przy łóżku.

-Nie o to mi chodzi

-Więc o co-mruczał w moją szyję którą aktualnie całował.

-Prałeś pościel po ostatniej panience która tu była?

-Wyrzuciłem, ta jest nowa.

-A w takim razie to ok-popchnęłam go na łóżko, co musiało mu się spodobać bo wciąż mruczał coś z ogromnym uśmiechem,

-Chodź tu Blondi-zaśmiałam się.

-Odniosłem wrażenie, że podobam Ci się bardziej w ciemnych włosach.

-Nie lubię blondynek co poradzić-tym razem to ja zaczęłam go całować.

Chciałam, żeby już przestał gadać i wziął się do roboty.

A kiedy już się wziął miałam nadzieję, że nigdy nie skończy. Całował tak namiętnie, że mało nie odleciałam. Jego ręce były dosłownie wszędzie, w dobrym znaczeniu tego słowa. Przyciągnął mnie do siebie i zaczął wodzić ustami po moim ciele. Przeniósł się na wgłębienie między piersiami a stamtąd na brzuch. Jego palce wsunęły się za brzeg mojej bielizny. Przesunęły się na moje pośladki i zaczęły je lekko ściskać. Znów poczułam jego język w swoich ustach i jęknęłam cicho. To co ze mną robił przyprawiało mnie o obłęd. Jakby nie chciał przejść dalej tylko mnie męczyć tymi słodkimi torturami. Od samego jego dotyku niemal dostałam orgazmu.

Nie jestem pewna czy to przez alkohol czy to w pełni tylko jego zasługa ale w pewnym momencie niemal nie zemdlałam. Później było już tylko lepiej.

-Nienawidzę Cię-szepnęłam co go niesamowicie rozbawiło. Przytulił mnie mocno. Oparłam głowę na jego torsie a on rysował mi jakieś wzorki na plecach.

-Powiedz mi coś

-Co?

-Nie wiem, cokolwiek-poprosiłam

-Tej nocy po Twoich urodzinach gdy trafiliśmy do aresztu. Pobiłem się z tym gościem o Ciebie. Powiedział, że Cię przeleci, ja się wściekłem i jakoś tak wyszło.

-Prawdziwy dżentelmen. Chociaż nienajlepiej na tym wyszedłeś.

-Teraz twoja kolej.

-To nie fair.

-A czy ktoś kiedyś mówił, że to będzie fair?

-Wtedy gdy graliśmy w piłkę, łapałam Cię za tyłek,

-Wiedziałem-roześmiał się

-To twoja wina, ciągle się przede mną wypinałeś-położyłam dłoń na jego pośladku i go klepnęłam.

Jak zaczął bawić się moimi włosami poczułam się tak błogo, że niemal natychmiast odpłynęłam. Pocałował mnie w czoło i również usnął.

Nie pamiętałam już co mi się śniło, ale obudzenie się w jego ramionach to jedna z najwspanialszych rzeczy które mi się ostatnio przytrafiły.

-Dzień dobry panno Ryan-usłyszałam zbudzona pocałunkiem.

-Cześć Blondi.

-Jak nie przestaniesz mówić do mnie Blondi powiem chłopakom jak masz naprawdę na imię.

-Skąd wiesz?-podniosłam się na łokciach

-Rozmawiałem z Twoją mamą.

-Nie odważysz się-zmrużyłam oczy.

Ciężko było stwierdzić czy mówi poważnie czy żartuje.

-A chcesz się przekonać?

-Ty podły gnojku-syknęłam

-Mhmm-rzucił się na mnie jak wariat.

I zaraz po tym drugi raz pod prysznicem.

-Chcesz mnie wykończyć?-spytałam gdy leżeliśmy w salonie oglądając jakiś film. On na przemian całował mnie i masował po plecach.

-Mogę przestać jeśli chcesz.

-Nawet nie próbuj.

Musieliśmy wyglądać jak para niewyżytych erotomanów. Tylko czemu mieliśmy to skończyć skoro było tak fajnie?

-Jesteś głodna?-spytał splatając swoje palce z moimi

-Może trochę

-To idź zrób obiad kobieto-rozkazał po czym wybuchnął śmiechem.

-Jeśli któreś z nas pójdzie do garów to będziesz to Ty-wystawiłam mu język

-Taka jesteś pewna?-w ułamku sekundy znalazłam się pod nim.

-A chcesz się przekonać Bl…Howard?-zreflektowałam się widząc jego minę.

-Lepiej uważaj na słowa-wyszczerzył zęby w cwanym uśmieszku.

-Jesteś najbardziej złośliwym, stukniętym i pewnym siebie facetem jakiego znam.

-Dzięki za komplement.

W ten sposób kochaliśmy się po raz kolejny. Tym razem na kanapie, z późniejszym przerzuceniem się na dywan. –Dzwoni Ci-westchnęłam słysząc jego komórkę.

-Niech dzwoni-powiedział nie otwierając nawet oczu.

-A jeśli to coś ważnego?-zegar na komodzie wskazywał 8 rano. Co za kretyn dzwoni o tej porze?!

-Nie, to tylko Matt.

-A to niech dzwoni-przytuliłam się do niego próbując zasnąć. Jednak ten upierdliwiec nie dawał za wygraną.

-Odbierz-szturchnęłam go łokciem na co zareagował serią jęków.

-Czego?! Nie… Nie… Nie… Nie… Nie… Nie…

Interesujące rozmowa

-Kończ już

-Nie, nie jestem sam. Co z kim? Z kimś. Nie! Kurwa mać!-rzucił telefon i nakrył głowę poduszką.

-Co się stało? Marsjanie go zaatakowali i chcą wziąć na badania?

-Chciałbym. On tu jedzie.

-Co proszę?!-podniosłam się nieco zbyt gwałtownie i zakręciło mi się w głowie.

-Spokojnie, przecież tu nie wejdzie.

-Jesteś pewien?

-Nie, ale co z tego? Widział Cię wiele razy

-Ale nie z Tobą.

-Najwyżej się zdziwi.

-Wolałabym, żeby pozostał w błogiej nieświadomości. Będzie nas zadręczał do końca życia.

-A gdybym tak udawał, że nie ma mnie w domu?

-Sądzisz, że to go powstrzyma?

-Nie-przyznał przecierając twarz

-I tak w końcu wypadałoby pójść do domu. Siedzę tu od dwóch dni.

-I jak świetnie się bawisz.

-Czy ja wiem…-odparłam udając znudzoną

-Mam Cię przekonać?

-Nie, zapomnij-zdzieliłam go poduszką

-Szkoda-zaczął się powoli ubierać.

-Grzeczny chłopiec-poklepałam go po głowie.

Wciąż nie mogłam się przyzwyczaić. Tyle czasu widziałam go w blondzie a teraz ciemny brąz, niemal czarny. Chociaż tak uroczo wygląda.

-Mówiłem coś do Ciebie-naburmuszył się

-Nie marudź, nie ma na to czasu-pstryknęłam go w czubek nosa.

-Na wszystko mamy czas

-Nie dzisiaj-naciągnęłam koszulkę tył na przód ale trochę mi się spieszyło.

-Czekaj-przyciągnął mnie do siebie gdy już wychodziłam.

Przez dłuższą chwilę po prostu patrzył mi w oczy. Z początku poczułam się odrobinę nieswojo, ale sama też zatonęłam w jego spojrzeniu. Uśmiechnął się do mnie ciepło co odwzajemniłam i pocałował mnie. Tym razem jakoś tak inaczej. Nie było aż tak namiętnie jak wcześniej, tylko czule i delikatnie. To było coś nowego ale spodobało mi się jeszcze bardziej.

-Dom-westchnęłam z trudem się od niego odsuwając.

-Lubię jak tak ładnie do mnie mówisz.

Pocałował mnie raz jeszcze i wyszłam. Naciągnęłam kaptur na głowę i przemknęłam boczną uliczką żeby przypadkiem nie spotkać Bellamy’ego.

_____________________________________________________________________________

Piosenka w tytule : Muse - Resistance

Ta dam!

Otóż Panie i Panowie, potrzeba było aż 36 nudnych rozdziałów żeby ta dwójka w końcu poczyniła jakieś kroki. 

Wiem, że strasznie to wszystko przedłużałam. Ogarnęłam się już, ale niestety zostało jeszcze kilka rozdziałów do tego momentu. Jeśli o samo pisanie chodzi to mam kilkanaście rozdziałów kolejnych napisanych i zmierzam już ku końcówce. Problem w tym, że nie wiem jak to rozegrać. 

Ma być happy end czy nie?

Może mi się uda coś ciekawego wymyślić (ha. ha. ha.)

A tymczasem miłego czytania!

Cheers.

P.S. I albo blogspot szaleje lub też po prostu kłamie albo mam czytelników w Kenii i Rosji. Więc jeśli to prawda to ja się pytam jakim cudem?!!!!!!